Tot de 1e eeuw hadden Joden in het Romeinse Rijk veel vrijheid. Zij werden geaccepteerd als een apart volk met een eigen, eeuwenoude traditie en konden openlijk met hun geloof bezig zijn. In de 1e eeuw kwamen de Joden in Judea meerdere malen in opstand tegen de Romeinse overheersing. Ze wilden een onafhankelijke Joodse staat. De laatste opstand onder leiding van Sjimon Bar-Kochba werd verloren in het jaar 70. De Romeinen verwoestten de (tweede) Tempel, brandden Jeruzalem plat, verklaarden het tot verboden gebied voor Joden, en ze vermoordden een groot deel van de verdedigers. De overlevenden werden verkocht op de slavenmarkten van het Midden-Oosten. De provincie werd voortaan Palestina genoemd. Zo raakten de Joden verspreid over de wereld. Door die verspreiding, diaspora of ballingschap genoemd, ontstond de mythe van de ‘wandelende Jood’: Joden als volk zonder wortels, veroordeeld om eeuwig te zwerven en in andere staten een minderheid te vormen die misbruik zou maken van de gastvrijheid van de autochtone bevolking.